Veel muziek, veel mislukkingen. Nummers als: ‘Ik breng m’n tits naar de kids’, ‘Wacht op mij marleentje’, ‘Roll out the barrel’, ‘De onbekende soldaat’.
Na de pauze zijn we ter plekke, in Zuid Arabië, in the green zone; het stof en de hitte van de woestijn. In het publiek veel militairen. De show draait, maar steeds meer medewerkers verdwijnen en worden niet meer terug gevonden. Dan wordt het camp Sun-City en het geïmproviseerde toneel bezet door terroristische vrijheidsstrijders. Even lijkt dit nog op een komisch nummer, maar de rauwe werkelijkheid dringt zich op. Paniek! Maar oh wonder, Floor vindt tussen die opstandelingen haar, blijkbaar naar het kamp van de vijand overgelopen, vriendje terug. Dat is dan een heel vreemd happy end te midden van al de consternatie. De legertop besluit hierna tot een enorme doofpot, waaraan iedereen geacht wordt mee te werken. En dat lukt. Maar het publiek weet beter. Lenie, Marleen en Alice en de rest van het ensemble zingen tussen het opdwarrelend zand: ‘We zien mekaar, we zien mekaar’.
Een band onder leiding van Ed Boekee zal voor de muziek zorgen. Tekst en muziek zijn geheel nieuw geschreven. Hoewel Onze Jongens genrematig binnen de lichtheid van de musical blijft worden er -zoals uit het bovenstaande blijkt- harde noten gekraakt. Voor de makers is dat een uitdagende combinatie.
Medewerkers
regie:Marcel Sijm tekst:Ger Beukenkamp (met bijdragen van Dick van den Heuvel/Aike Rots) muzikale leiding en arrangementen:Ed Boekee (piano/synt) Nout Ingenhousz (drums) Modeste Breukers (bas)